Rudolph un de verschwundene Stern

Dat weer Heiligabend, un all Renter vörbreitn den Schlitten. Santa Claus kiekt de Listn na, de Päckchen stunn upgestapelt – allens weer klaar för de grote Nacht. Awwer Rudolph weer een beten bang.

„Wat is los, Rudolph?“ frögt Clarice, sien beste Fründin.

„De Stern up de Toppe vun’t Nordwold is weg“, seggt Rudolph. „De leuchtet sünst so hell, dat wi uns bi’n dichten Schneesturm fingen köönt. Ohne den Stern vertüdeln wi uns.“

Santa maakt de Stirn runzelig. „Denn mööt wi em eerst wieder finnen. Rudolph, du führst hüt de Schlitten!“

Rudolph schnauft, sien Nase leuchtet noch veel heller as sünst. Mit Clarice, Blitzen un Donner geiht he dör den verschneiten Wold. De Bäumen glitzerten in’t Mondlicht, awwer von’n Stern geen Spoor.

Plötzlich höört se dat leise Kieken. Twüschen twee Schneebüsch hopt en lütte Maus vör, de en golden Stern in de Hand hätt.

„Ik wull bloots en beten Wiehnachtsschimmer in min Mauseloch brengen“, piepst de Maus.

Rudolph lacht. „Dank, dat du em wedder hierher bringt hest! Ohne den Stern köönt wi hüt Nacht nich all Päckchen bringen.“

De Maus legt den Stern weer op de Baumspitze, un glieks leuchtet he wieder hell. Rudolph führt de Schlitten dör de Nacht, sien rote Nase glimmt as en Leuchttoorn.

Dank den verloren Stern un Rudolph sien Mut weer de Wiehnachtsnacht noch magischer as jemals vör. Am Enn kehrt all Renter müde, aver glücklich to Santa torüch, un de Nordwold glitzert un leuchtet.